Ryzykowna gra

Chlapnęłam ostatnio, że w ruch poszła Alize Diva. Dziś zdradzę nieco więcej szczegółów. W najgorszym wypadku, jak skończę (albo i nie, różnie bywa) robótkę to spalę się ze wstydu. O!

Śliczna włóczka prawda? Nie pamiętam z jakim zamiarem ją kupiłam. Zapewne myślałam o jakiejś chuście na wiosnę/lato. Podejrzewam, że nawet w głowie świtało mi szydełko. A potem zjawił się szalony pomysł: ZROBIĘ JĄ NA KROŚNIE!


Zapowiadało się rewelacyjnie. Inkle loom posłużył do odmierzenia osnowy. Układ kolorów wyśmienity. Zresztą oceńcie sami - czy to nie piękne?

Zdecydowałam jednak postawić na odrobinę szaleństwa i chaosu, więc kompletnie nie zwracałam uwagi przy osnuwaniu krosna, w którym miejscu, która nić ląduje.
Powstał, więc chaos:

Chaos, z którego mam nadzieje wyłoni się coś pięknego.

Cały projekt jest dla mnie ogromnym szaleństwem:

1. trzeci raz siadam do krosna;
2. pierwszy raz osnuwam całe krosno;
3. pierwszy raz w rękach trzymam Alize Diva Batik (co oznacza, że kompletnie nie wiem, jak mi się będzie z nią pracować i czy nadaje się do tkania - zwłaszcza dla początkującej osoby).

Wóz albo przewóz. Za kilka dni (mam nadzieję, że najdalej w poniedziałek praca będzie skończona) będę już wiedziała, czy eksperyment się udał. Albo będę dzierżyć w dłoniach przydatny skrawek materiału, albo pozostanę z plątaniną pociętych nitek.
Miałam tego nie robić. Znaczy miałam robić, ale jeszcze nie teraz. Miałam się lepiej zapoznać z nowym sprzętem, zrozumieć jego działanie, odkryć istotne informacje. Ale nie. Włóczka za mocno krzyczała "zainteresuj się nami", zażądała całkowitej uwagi i koniec. Przepadłam. Osnułam i teraz drżę z niepokoju, czy popełniłam błąd, czy jednak nie. Czasem trzeba skoczyć na głęboką wodę, aby poznać swoje możliwości. Szkoda, że pod ręką nie mam ratownika. Przydałby się.

Mądry Polak po szkodzie?