Moje pierwsze bardko wykonane było ze słomek do napojów. Słomki były u góry i na dole (obustronnie) sklejone deseczkami (można powiedzieć, że tonęły w kleju) - nawet dawało radę. Udało mi się na nim co nieco utkać, a przede wszystkim niskim kosztem sprawdzić czy w ogóle mam do tego cierpliwość.
Na (nie?)szczęście okazało się, że mam...
Nim dorobiłam się bardka z patyczków do lodów przerobiłam jeszcze jedno - zrobione z kilku warstw sklejonej tektury. W trakcie pracy przełamało się na pół i była konieczność doklejenia u góry i na dole patyczków do lodów. Jego kariera była krótka, ale nadal mam je zakopane, gdzieś w szufladzie i uśmiecham się za każdym razem, gdy przypadkowo wykopuję. Ach, te wspomnienia.
Po etapie bardka przyszła pora na patyczki i sznureczki. Pomysł podpatrzyłam o >>TUTAJ<<. Takie tkanie spodobało mi się głównie dlatego, że nie musiałam się martwić o ilość osnowy, jaką marnuję - niestety przy moim bardku zostawał spory fragment niewykorzystanej nici co strasznie mnie irytowało.
Teraz jestem na etapie inkle loom - ciekawe co będzie następne.
W przypadku tabliczek kreatywność przyjęła nieco inny obrót. Nie ma nic nadzwyczajnego w tkaniu na tabliczkach wykonanych ze sklejki czy kart do gry. Życie zmusiło mnie jednak, do rozważniejszego poszukiwania rozwiązań - "gdzie ja mam się powiesić?".
Na początku mojej przygody z tkaniem klasycznie wiązałam krajkę do kaloryfera, a drugi koniec do siebie. Odkryłam wtedy, jak wielką siłę potrafi wywierać zwykła wełna - nigdy bym jej o to nie podejrzewała.
Potem jednak nastąpiła przeprowadzka i kompletny brak miejsca do wiązania się. W nowym mieszkaniu kaloryfery okazały się tkaczoodporne. Trzeba było poszukać innych opcji.
Dla krajek bardkowych mąż zbudował mi prosty stelaż, ale o przywiązaniu do niego krajki tabliczkowej nie było mowy i bez tego bywa przy nich sporo pracy (skręcanie się osnowy potrafi dać popalić). Pewnego dnia mnie po prostu olśniło - a czemu by nie spróbować pionowo? Od myśli do czynu nie daleka droga i tak powstał tymczasowy pionowy "warsztat":
Prawdziwą rewolucję przeżyłam, gdy pod mój dom zawitał pionowy warsztat tkacki. Chociaż nie udało mi się na nim utkać niczego poważniejszego - przy krajkach tabliczkowych sprawdził się bez zarzutu.
Przekonana o trwałości rozwiązania nie rzuciłam się w wir pracy i nie zrobiłam kilometrów krajek. A potem przyszedł etap żalu. Nic nie trwa wiecznie - warsztat musiał zostać rozłożony, a w raz z nim straciłam możliwość tkania (poprzednio wykorzystywane miejsce też już nie stwarzało takiej możliwości). Właściwie był to czas kiedy myślałam, że o tkaniu to ja sobie mogę zapomnieć - pojawiło się dziecko.
Czasem wracałam myślami do chwil, gdy obserwowałam, jak z chaosu nici tworzy się konkretny wzór. Lubię ten moment "siup" i wszystko zaczyna wyglądać pięknie. "Gdyby tylko móc się gdzieś zawiesić...".
Nie wiem ile czasu zajęło mi nim na przeciwległej ścianie (z zupełnie pustym kątem) dostrzegłam swoją szansę... I oto mam:
Co prawda nie mam teraz czasu na kręcenie tabliczkami, ale głowa spokojniejsza, gdy wie, że może w każdej chwili się do tego zabrać.
Tkać można wszędzie i na wszystkim, tylko czasem trzeba trochę nakombinować...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz