Pierwsze kroki

Uległam.

Po wielu latach walki z samą sobą uległam i wkroczyłam w świat beadingu.

Historia zaczyna się kilka lat wstecz. Zauroczona jakimś filmikiem na youtube postanowiłam spróbować swych sił w koralikowaniu. Nie pamiętam o czym był filmik. Kojarzę tylko, że był to jakiś tutorial w języku angielskim. Skupiłam się na obrazie. Pełna entuzjazmu chwyciłam za igłę i koraliki. Przystąpiłam do pracy i...


Rozczarowałam się.

Gdybym tylko skupiła się na wypowiedziach dowiedziałabym się zapewne, że technika wymaga specjalnych igieł, że taka cieniutka igiełka do szycia nie poradzi sobie z wyzwaniem. Gdybym ja tylko pałała większą miłością do angielskiego...

Od tamtego czasu zerkałam w stronę "beadingu", syciłam oczy cudami, jakie można wyczarować i gasiłam entuzjazm szybkim "Stop, już masz swoją działkę, którą musisz pielęgnować i rozwijać - skup się na tym!". Metoda działała przez lata, aż w końcu przestała.

Przychodzi taki moment w życiu Matki, gdy odkrywa, że biżuteria przestaje być celem ataków dziecka i można śmiało wrócić do jej używania. Jeśli Matka jest jednocześnie Rękodzielnikiem na ten moment cieszy się podwójnie.

Oczywiście nie ma co sobie życia ułatwiać, po co korzystać ze znanych i lubianych technik, skoro do pracowni można wpuścić odrobinę nowości?
A potem zajrzałam z wizytą do Kadoro.  Efekt?

Mój zestaw startowy do beadingu.
Wiele się wydarzyło.
Powstyała próbka według tutoriala Qrkoko (>>klik<<).

Niestety mój wewnętrzny Perfekcjonista zaczął na mnie krzyczeć "ale jak to po jednej stronie jest koralik, a po drugiej nie ma?! Symetria!". Nie dało się dyskutować. Trzeba było poszukać wersji nieparzystej (odd-count peyote stitch). Youtub skierował mnie do tego filmiku >>klik<<.
I oto powstało to:

Potem niestety dałam się ponieść fantazji.

Niewiele brakowało do końca, ale nie byłam zadowolona, zarówno ze wzoru, jak i wykonania. Krzywo jakoś i nie ładnie. Możecie się domyślić, jaka była moja decyzja:

Potem miałam krótką pogawędkę z wewnętrznym Perfekcjonistą. Okazało się, że nie ma znaczenia, czy koralik jest, czy go nie ma, bo przecież po zszyciu  wszystko się wyrównuje. Przyznał mi rację, zamieszanie było nie potrzebne - wróciliśmy do parzystej wersji peyota i oto powstało to:

Tak. Moja pierwsza, w pełni użytkowa bransoletka. Jestem z siebie dumna.

Nie dajcie się oszukać. Tak naprawdę to dopiero początek tego co w ciągu ostatnich 10 dni (jakoś tyle minęło od otrzymania przesyłki ze sklepu) działo się w mojej pracowni. Jest tego dużo, dużo więcej. Ale o tym następnym razem...

-------------------------
Od razu informuję - nie, nie szkoda mi czasu wpakowanego w wykonanie rzeczy i jej ostateczne zniszczenie. Pierwszą partię koralików kupiłam z myślą o nauczeniu się techniki. Eksperymentuje, kombinuje i odkrywam na co mogę sobie jeszcze pozwolić. Przedmioty zdatne do użytku to miły efekt pracy, ale nie jest niezbędny na tym etapie nauki.