Wyobraź sobie, że pracujesz nad pewnym projektem. Do pomocy przydzielony został Ci pewien ktoś. Szybko ów ktoś okazuje się być Panem Idealnym. Współpraca idzie gładko, bezproblemowo, praca z Nim to czysta przyjemność - do tego stopnia, że nim się zorientujesz, a jesteście już na końcu projektu. Współpraca dobiega końca, Pan Idealny dziękuje za miło spędzony czas i zapewnia, że nie może doczekać się kolejnego spotkania. Wyobraźnia już szaleje, co jeszcze można wspólnie zrobić, jakie rezultaty uzyskać. Szuka nowych pomysłów.
Ale po zakończonym projekcie - czas brać się za kolejny.
I tu odkrywasz miłą niespodziankę - Pan Idealny ma brata bliźniaka, z którym teraz przyjdzie Ci pracować. Pieczołowicie pielęgnujesz wspomnienie pracy z Panem Idealnym. Nie możesz się doczekać poznania jego brata, przecież skoro to bliźniacy to powinno być podobnie. Miło, szybko i przyjemnie. Nie przewidujesz żadnych problemów.
A potem następuje rozczarowanie.
Mimo kilku podobieństw Brat Pana Idealnego okazuje się być Panem Nieidealnym. Współpraca się nie układa, wciąż coś idzie nie tak jak powinno, a praca zajmuje dużo więcej czasu.
Jesteś rozgoryczona, czujesz się oszukana przez życie. Przecież to są bliźniacy, w czym problem?
Z upływem czasu poznajesz Pana Nieidealnego lepiej, uczysz się jego rytmu i współpraca zaczyna się układać. W końcu wspomnienie Pana Idealnego zaciera się i przestaje mieszać w projekcie. Robi się całkiem przyjemnie. Do tego stopnia, że zaczynasz mieć wyrzuty sumienia za złą ocenę na początku i próbę wymuszenia na Panu Nieidealnym by był, jak jego brat. Zaczynasz sobie uświadamiać, że gdybyś poznała ich w zupełnie innej kolejności, być może to Pan Nieidealny byłby uznany za tego idealnego. Miał pecha być drugim w kolejce.
Na koniec pracy dochodzisz do wniosku, że chętnie podejmiesz jeszcze współpracę, pomimo ciężkiego początku było całkiem miło i efekt końcowy pracy cieszy Twoje oko.
***
Szydełko, włóczka, książka - idealny sposób na spędzenie sobotniego wieczoru. Nauka ściegów tunezyjskich.
Plan? Ażur. Dwie wersje: prawe i lewe oczka.
Uległam efektowi bliźniaka.
Uwierzyłam, że skoro ażurek na prawych oczkach to bajeczka z lewymi nie będzie problemu. Popełniłam błąd. Lewe oczka stanowiły kłopot, bo ręka wciąż pamiętała ruchy z poprzedniej wersji - i wszystko się pomieszało. Prucie, przeklinanie "fatalnego ściegu" i odgrażanie się "że nigdy więcej". Aż w końcu oświecenie. Za dużo miesza wspomnienie prawych oczek.
Spacer z psem. Chwila oddechu. Idzie gładko i przyjemnie. A jednak się da bez bólu, łez i brzydkich słów.
WNIOSEK:
Ucząc się ażuru lepiej zrobić przerwę między prawymi, a lewymi oczkami.
Ażur na lewych oczkach najlepiej opanować po ćwiczeniu Tunisian Purl Stitch (oczek lewych).
A oto nieszczęśni bracia bliźniacy:
Ciekawe, jak wielu znajdzie się ich w czasie nauki ściegów tunezyjskich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz